Staan

door Geurt Franzen

Van een jonge musicus die in België is opgegroeid, hoorde ik dat het een Nederlandse ziekte is. Dat onze zuiderburen er niet aan doen en ons er zelfs een beetje om uitlachen. Ik heb het over de staande ovatie.

Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom houden we het tegenwoordig, na afloop van een concert of theatervoorstelling, niet meer bij een welgemeend beschaafd applaus? Waarom moet de hele zaal na het eerste applaus, als bij een slecht ingestudeerde wave, gaan staan om vervolgens het applaus nog eens over te doen?

Wie doet dat eigenlijk als eerste? Wordt die daarop geselecteerd? Krijgt die dat ingefluisterd door de schouwburgdirecteur? Een gratis kaartje? En waarom doen wij daarna, als schaapjes die een dam oversteken, die ene man of vrouw na?

Ik probeer het wel eens. Gewoon blijven zitten, ook al rijst rechts en links en voor en achter mij elke gestalte omhoog. Maar jongens, wat is dat moeilijk. Het is me nog nooit gelukt, zelfs niet als mijn partner hetzelfde voornemen had, om toch te blijven zitten.

Weet niet wat dat is. Het is niet alleen dat je je een rariteit voelt, een zonderling tussen ‘normale’ toeschouwers. Het wordt ook zo donker om je heen. En laten we wel wezen: je ziet ook geen podium meer. Dus ook niet het gezelschap dat, zogenaamd verrast door de staande ovatie, die ze inmiddels echt wel gewend zijn, van theater De Molenberg in Delfzijl tot Theater aan het Vrijthof in Maastricht en van theater De Storm in Winterswijk tot aan de schouwburg van Middelburg, nog maar eens een buiging geeft, nog maar eens verdwijnt in de coulissen om vervolgens terug te keren en nog maar weer eens te buigen.

Terwijl ze stinken als een otter en onderhand gewoon eens lekker willen douchen.

We kunnen zeker niet afspreken, u en ik, dat we de staande ovatie voortaan reserveren voor optredens en concerten die écht, écht, écht heel goed zijn? Zodat er tenminste weer verschil is in waardering. Zodat we weer wat meer gradaties hebben tussen een lauw klaphandje en een joelende menigte die de tent afbreekt, op de stoelen gaat staan en niet meer kan ophouden met ‘bis, bis’ te roepen.

U zou mij een plezier doen. En de acteurs, cabaretiers en musici waarschijnlijk ook. Zijn ze lekker op tijd thuis.

Ben ik de enige die vindt dat de staande ovatie is gedevalueerd?