Slow down
door Geurt Franzen
Als je eenmaal je plaats gevonden hebt, is er geen mooier zaal dan de grote zaal van Tivoli Vredenburg in Utrecht. Maar blijf in godsnaam zitten. Houd je plas op, neem voor mijn part drankvoorraad mee voor de hele voorstelling en blijf stoïcijns zitten als er een pauze wordt aangekondigd. Blijf zitten waar je zit en verroer je niet. Want als je gaat dwalen, zou je zomaar eens je stoel niet terug kunnen vinden. Het labyrint van koning Minos was een doolhof van niks, vergeleken met de spelonken achter Vredenburgs grote zaal.
Ooit stond ik wèl op. Het was tijdens de Nacht van de Poëzie en er waren volgens mij veel meer kaartjes verkocht dan er stoelen waren. Ook op alle trapjes tussen de vele balkons die Vredenburg telt waren de liefhebbers van het woord neergestreken. Het was tijd voor een biertje dus ik zocht in het halfduister een weg naar beneden en belandde uiteindelijk bij een bar. Met een glas voor mijn lief in de ene en een glas voor mezelf in de andere dwaalde ik vervolgens twintig minuten rond. Ik zweer het je: ik vond mijn stoel niet terug. Steeds weer keek ik om een hoekje de zaal in, maar alles leek hetzelfde, nergens zag ik een lege stoel of het hoofd van mijn lief.
Ik raakte in paniek. Echt waar. Het zweet brak me aan alle kanten uit. Geleund tegen een van de vele pilaren dronk ik eerst het glas van mezelf leeg en toen dat van mijn lief. Had ik een mobieltje gehad, dan ik haar gebeld. Of de voordragende dichter nou wel of niet gestoord zou worden door haar ringtone, het zou me worst gewezen zijn. Maar mobieltjes bestonden nog niet.
Met twee bier in mijn maag en twee nieuwe in mijn handen vond ik uiteindelijk toch mijn stoeltje. Sindsdien kan ik niet meer naar dichters luisteren, althans niet zonder lichte vrees dat de paniek van toen weer bezit van me neemt.
Zaterdag was ik sinds lange tijd weer in Vredenburg. Bij een heel goed concert van Graham Nash. Ik durfde in de pauze mijn stoel alleen maar te verlaten omdat mijn concertmaatje een buitengewoon goed oriëntatievermogen heeft. Ik durfde toen zelfs even te gaan plassen. Dat was wat overmoedig. Want toen vond ik mijn concertmaatje niet meer terug. Liep ik wel per ongeluk tegen Douwe Bob aan. 'Slow down jongen' zei die. Hij zag vast die blik van beginnende paniek in mijn ogen…