Hoppa, zes kruisjes

door Geurt Franzen

We doen niet meer aan abonnementen. Een theaterdirecteur fluisterde het me toe. ‘De wereld is veranderd’, verzuchtte hij. ‘Het zal wel door de crisis komen.’ We komen echt nog wel naar de schouwburgen en concertzalen. Maar aan het begin van het culturele seizoen een abonnement nemen, hoppa zes kruisjes hier en zes kruisjes
daar, dat doen we niet meer. We moesten de afgelopen jaren kritischer zijn op ons budget. En zo zijn we er in relatief korte tijd aan gewend geraakt om veel later te beslissen of we wel of niet naar die voorstelling of dat concert zouden gaan. En dat blijkt best prettig, zo’n lege agenda aan het begin van het seizoen.

‘Voor jullie wel, ja’, zegt de theaterdirecteur. ‘Maar wij dan? Wij moeten wél een volle agenda hebben. Wij kunnen niet op vrijdagochtend besluiten om Claudia of Herman te bellen met de vraag: ‘Heb je vanavond wat te doen? Ik verwacht een man of vijfhonderd…’Daar had de directeur een punt. Maar toch. Ik heb ook wel eens spijt gehad van een kruisje. Dat ik in juni een plaatsje reserveerde voor een voorstelling in februari en bij het naderen van de datum steeds meer ging twijfelen. Wilde ik daar echt wel naartoe? Omdat je in de tussentijd hoort dat het toch allemaal niet zo heel goed is. Omdat in de tussentijd dat ene rockidool, van wie je dacht dat die het toeren wel voor gezien had, toch naar Nederland komt. Net op die
datum.

‘Ik heb geen oplossing’, zei ik tegen de directeur. En toen dacht ik aan mijn dochter die uren aan haar pc in de wachtrij had gezeten om een kaartje voor Adele te bemachtigen. Binnen een halfuur uitverkocht en zij zat niet bij de gelukkigen. Toen er nog eens twee concerten bijkwamen sloot ze opnieuw aan in de digitale wachtrij. Opnieuw geen succes.‘Gelukkig zijn er altijd nog artiesten die zó populair zijn dat je ze binnen een mum van tijd uitverkoopt, al is het een jaar van tevoren’, zei ik, om de directeur wat op te vrolijken. Maar aan zijn gezicht te zien, lukte dat niet echt.