Rauwe genade

Tevergeefs zocht Alex Roeka naar de rust in een Zeeuws dorp. Weg van alle hectiek, dampende podia en doorleefde avonden. De frisse zeelucht inademen wilde hij, het vuur opnieuw aanwakkeren door op te laden in het grote niets. Maar de mensen lieten hem niet met rust: steeds weer doken er kleurrijke figuren en donkere schimmen uit zijn verleden op, die zich jarenlang laafden aan zijn poëzie en rauwheid en hem niet wilden loslaten. Roeka gaf toe, en het resultaat is een voorstelling vol rauwe genade. Roekiaans als vanouds!