Stephanie Louwrier

Stephanie Louwrier (1986) is een artieste die zich niet in een hokje laat stoppen. Ze studeerde aan de Toneelacademie in Maastricht voor performance. Toen al wist ze niet wat dit überhaupt inhoudt en haar carrière typeert zich ook door van de ene naar de andere kant te schieten. In haar voorstellingen staat ze als een energieke wervelwind op het podium, zonder schaamte en in razend tempo wisselend van personages.

De Parade, Hekwerk en terug naar De Parade

Na haar afstuderen in 2010 staat Louwrier met haar afstudeerproject Pauvre Lola op De Parade. Ze valt op en tekent voor 52 speelavonden bij Hekwerk. Het publiek verwacht cabaret, maar dat is Pauvre Lola niet en dus besluit ze hierna een andere kant op te gaan.

Ze gaat terug naar De Parade, waar ze Who run the world speelt. Deze voorstelling maakt ze samen met Daria Bukvić bij het Noord Nederlands Toneel. Er volgen nog een aantal voorstellingen, zoals Amazing Grace, Decamerone en Tango Fight Show.

Revolutie van de mislukking

In 2017 komt Louwrier met de voorstelling Revolutie van de mislukking, die ze maakt bij Via Rudolphi. De voorstelling gaat over een vrouw die na een neerwaartse spiraal in een diep dal belandt. Het is een persoonlijk portret over de ups en downs in haar jeugd en haar carrière. De voorstelling wordt bejubeld in de theaterwereld en is voor Louwrier de eerste voorstelling waarin ze zich precies laat zien zoals ze is.

Stephanie Louwrier - Trailer Revolutie van de mislukking

Na deze voorstelling gaat Louwrier lekker door met spelen. Ze produceert 'Close to you', de Carpenters in therapie, live! (2018), 3 lesbiennes en een talkshow (2019) en Sssst, ‘t is aar een peepshow (2020). Daarnaast was ze te zien in Noir (2017) van Nineties Productions en De Verleiders Female (2019) van Bos Theaterproducties.

In 2022 is ze te bewonderen in tragikomedie Festen, naar de gelijknamige succesfilm van Thomas Vinterberg.

Club Misfit

Louwrier is niet alleen actrice, cabaretière en producente, maar ze maakt ook haar eigen muziek. Zelf omschrijft ze haar muziek op haar website als "Nederlandstalige hardcore hiphop met sexy beats en absurde teksten". Ze doopt haar band tot Club Misfit, in navolging van het gevoel altijd een buitenbeentje te zijn, iets dat haar tot een paar jaar geleden achtervolgde. Met haar single 'Fuck jou ik ben een feminist' laat Louwrier horen dat ze niet bang is voor haar mening uit te komen.