Jules de Corte

Jules de Corte

Jules de Corte was één van de bekendste beoefenaren van het 'luisterlied', een term die hij zelf uitvond om liedjes met kwaliteitsteksten te onderscheiden van het meer volkse repertoire. Hij zou er zo'n drieduizend schrijven en was van grote invloed op de generatie kleinkunstenaars en cabaretiers die opkwam in de jaren zestig en zeventig.

Jules de Corte werd op 29 maart 1924 geboren in een groot, arm gezin in Deurne. Na een inschattingsfout van huisarts Wiegersma (de vader van tekstschrijver Friso Wiegersma) werd hij al op jonge leeftijd blind en groeide verder op in een streng katholiek internaat voor blinden in Grave. Hij leerde er pianospelen en schreef al jong z'n eerste liedjes. Na de oorlog begon hij zijn loopbaan als pianist tijdens bruiloften en partijen. In 1946 werd hij medewerker van het populaire radioprogramma Negen heit de klok van de kro, de omroep waaraan hij verbonden zou blijven tot een hartkwaal dat begin jaren tachtig onmogelijk maakte. Voor diverse programma's schreef hij duizenden liedjes. Sommige mochten echter niet worden uitgezonden door de katholieke omroep, zoals Het bruidspaar, over een bruid die vier maanden zwanger is - in die tijd een grote zonde. Het kwam terecht op de lp Liedjes die eigenlijk niet mogen, waarvoor De Corte in 1962 een Edison kreeg.

Ik zou wel eens willen weten

Zijn grootste succes Ik zou wel eens willen weten werd een klassieker. Zijn scherpe teksten, humor, rake composities en verfijnde pianospel deden hem ver uitstijgen boven de beoefenaren van het meer volkse Nederlandstalige repertoire. Hij noemde hij zijn liedjes 'luisterliedjes', om ze te onderscheiden van de banale, vaak sentimentele meezingers. In de jaren zestig was hij van grote invloed op jonge kleinkunstenaars als Gerard Cox en Frits Lambrechts, die in navolging van de toen populaire Franse chansonniers eveneens serieuzere liedteksten zongen. Ook cabaretiers Ivo de Wijs en later Kees Torn werden grote bewonderaars. Het repertoire van De Corte zelf werd met de jaren steeds maatschappijkritischer, over de kerk, oorlog en milieuvervuiling. In zijn enige Top 40 hitje Hallo koning onbenul persifleerde hij de oppervlakkige amusementscultuur. Hoewel zelf een uitstekende pianist, liet hij zich bij optredens en op de plaat vaak begeleiden door Louis van Dijk en later Bert van den Brink. Na zijn overlijden in 1996 is het nu vooral zoon Ernst de Corte die met zijn optredens het repertoire van zijn vader levendig houdt. In 2024 wordt de 100e geboortedag van Jules de Corte herdacht.