Marmer

Nikola, Edelsztejn

In “Marmer” laat Tunru de opvoeding door zijn narcistische en mysofobische vader als een rode draad door het verhaal lopen. Hij stelt zichzelf gedurende de voorstelling herhaaldelijk de vraag of hij in staat zou zijn een goede vader te worden, daar hij wel een kinderwens heeft, doch ook beseft dat de secure opvoeding van zijn stiefvader haar sporen heeft nagelaten. In de tussenfases werpt hij af en toe zijn blik op bepaalde demografische groepen vanuit een progressief-elitaristische invalshoek. De grappen gekant tegen een familie uit het NPO-programma “Een huis vol” en Gideon Van Meijeren waren sterk en lieten een humoristische spot op de maatschappij zien. In andere tussenstukjes praat Turnu over het zijn van ceremoniemeester op bruiloften en met name zijn antipathie ertegen, ook schijnt hij het licht op een toekomst waarin “een nieuwe dominante soort” ooit archeologisch onderzoek naar de mens zal doen. Deze stukjes waren verhalend met een humoristische intentie, die bij mij niet als grappig overkwam. Al met al heeft Turnu een voorstelling neergezet met een rode draad die vrij voorspelbaar naar het einde liep, met tussenstukjes die slechts af en toe doeltreffend waren. Zijn ietwat hoogdravende houding tegenover minder intellectuele/kortzichtige groepen in de samenleving wekten de nodige lachjes bij me, maar breed getrokken had ik meer het gevoel naar een voordracht dan naar een cabaretvoorstelling te kijken